زمینه و هدف: بیماری دیابت که بیماری مزمنی است، منبعی از استرس برای اعضای خانواده به شمار می‌آید؛ به‌ویژه اگر تغییرات ناشی از عوارض بیماری سبب تعارض در نقش‌ها و وظایف خانوادگی شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر برنتوانمندسازی خانواده‌محور بر تهدید درک‌شده و خودکارآمدی خانواده‌های سالمندان دیابتی در امه معرض خطر سقوط انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش نوعی مطالعه کارآزمایی بالینی است که روی 60 سالمند و عضو فعال خانواده سالمند مبتلا به دیابت نوع 2، در معرض خطر سقوط انجام شد که درسال 1395 به مطب فوق تخصص غدد شهر بجنورد مراجعه کرده بودند. نمونه‌ها به روش در دسترس انتخاب شدند. این افراد پس از همسان‌سازی از نظر ویژگی‌های جمعیت‌شناختی به صورت تصادفی ساده زوج و فرد به دو گروه کنترل (30 نفر) و آزمون (30 نفر) تقسیم شدند. مداخله توانمندسازی خانواده‌محور برای گروه آزمون به مدت 8 جلسه 45دقیقه‌ای اجرا شد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسش‌نامه محقق‌ساخته، تهدید درک‌شده و خودکارآمدی بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از نسخه 18 نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری در سطح معناداری   تحلیل شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات بُعد تهدید درک‌شده در گروه آزمون قبل از اجرای مداخله (شدت 26/7±03/55 و حساسیت56/7±16/55) و خودکارآمدی 92/6±36/56 بود که بعد از اجرای مداخله (شدت 71/4±23/64 و حساسیت 33/4±60/64) و خودکارآمدی به 70/4±90/63 افزایش یافت (0/001>P)، اما در گروه کنترل این اختلاف معنادار نبود (0/05<P).
نتیجه گیری: از یافته‌های این پژوهش می‌توان دریافت اجرای برنامه توانمندسازی خانواده‌محور به افزایش دانش، بهبود نگرش و خودکارآمدی خانواده‌های سالمندان دیابتی منجر شده و آن‌ها را در مراقبت و اتخاذ رفتارهای پیشگیرانه یاری کرده است. بنابراین پیشنهاد می‌شود مداخلاتی از قبیل اجرای الگوی توانمندسازی به منظور بهبود و ارتقای کیفیت مراقبت، پیشگیری و استقلال سالمندان انجام شود.